Otwarte karty

modyfikatory

Public, Protected, Private

Do czego służą modyfikatory dostępu? Do ograniczania dostępu do metod, pól i właściwości klas (C#). Ograniczenie to sprawdzane jest w trakcie kompilacji i gdy sięgasz za daleko taki komunikat pojawia się na ekranie:
Error    CS0122    ‘Test.fooPrivate()’ is inaccessible due to its protection level.
Ale wystarczy odrobina refleksji tu i tam i można spokojnie olać modyfikatory:

Continue reading

Powiedz nie new

Co mają wspólnego ze sobą te dwa obrazki?

Na pewno nie pasują tutaj, to raz. dwa nie są to najładniejsze obrazki, a trzy to obcisłe spodnie nie zawsze wyglądają fajnie, nawet na kobietach. On na szczęście nie ma skarpetek do sandałów.
Ale o czym dzisiaj, dzisiaj o obcisłości po angielsku w programowaniu. Słowo tight będzie jednym z bohaterów wpisu. A nawet tight coupling, czyli coś mocno wiążącego. Co tak mocno wiąże w programowaniu? Moim zdanie new jest temu winny. Wiąże bowiem ono ze sobą klienta, klasę którą korzysta z new aby zaspokoić swoje potrzeby, oraz dostarczyciela usługi, czyli klasę, która jest w stanie zaspokoić tę potrzebę.
Ale hola-hola, pomyślicie, jak to programować bez new? Przecież to hańba, skandal, herezje! Tak się nie da! Jasne, ale może uda się trochę ukrócić to panowanie new w kodzie?
Na pierwszy ogień idzie klasyczna zależność klas wyższych od niższych, w przypadku asp.net mvc przykładem jest tutaj kontroler, który może zależeć od serwisu, który posiada jakieś repozytorium danych, a to korzysta z bazy danych.
Czyli coś takiego

.csharpcode, .csharpcode pre
{
font-size: small;
color: black;
font-family: Consolas, “Courier New”, Courier, Monospace;
background-color: #ffffff;
/*white-space: pre;*/
}

.csharpcode pre { margin: 0em; }

.csharpcode .rem { color: #008000; }

.csharpcode .kwrd { color: #0000ff; }

.csharpcode .str { color: #a31515; }

.csharpcode .op { color: #0000c0; }

.csharpcode .preproc { color: #cc6633; }

.csharpcode .asp { background-color: #ffff00; }

.csharpcode .html { color: #800000; }

.csharpcode .attr { color: #ff0000; }

.csharpcode .alt
{
background-color: #f4f4f4;
width: 100%;
margin: 0em;
}

.csharpcode .lnum { color: #606060; }

   1:  public class HomeController
   2:  {
   3:      private HomeService service;
   4:   
   5:      public HomeController()
   6:      {
   7:          service = new HomeService();
   8:      }
   9:  }
  10:   
  11:  public class HomeService
  12:  {
  13:      private HomeRepository repository;
  14:   
  15:      public HomeService()
  16:      {
  17:          repository = new HomeRepository();
  18:      }
  19:  }
  20:   
  21:  public class HomeRepository
  22:  {
  23:      private ApplicationDatabase database;
  24:   
  25:      public HomeRepository()
  26:      {
  27:          database = new ApplicationDatabase();
  28:      }
  29:  }
  30:   
  31:  public class ApplicationDatabase
  32:  {
  33:      //internalls
  34:  }

Application database to pewnie EF, nH, albo inna warstwa nad SQL, a może zestaw zapytań SQL zapisanych w stringach – nie jest to ważne w tym przykładzie.
Ten kod zadziała i będzie świetnie, ale te klasy będą działać tylko i wyłącznie ze sobą, nigdy nie pozwolą innej klasie, która może być szybsza i w ogóle – wykonać kodu, albowiem tylko HomeService, tylko HomeRepository, tylko ApplicationDatabase może to zrobić.Taki zapis powinien wam się kojarzyć z hardcodowanymi wartościami, które są tylko odrobinę lepsze niż magic numbers. Bo jaka jest różnica pomiędzy tym co napisałem powyżej a var daysToAdd=49; I tak gdy będę chciał zmieć ilośc dni, muszę przepisać i przekompilować.
A można prościej się, i uwaga prościej nie oznacza mniej kodu, prościej oznacza prościej, ewentualnie możne oznaczać lepiej:

   1:  public class HomeController
   2:  {
   3:      private IHomeService service;
   4:   
   5:      public HomeController(IHomeService homeService)
   6:      {
   7:          this.service = homeService;
   8:      }
   9:  }
  10:   
  11:  public class HomeService : IHomeService
  12:  {
  13:      private IHomeRepository repository;
  14:   
  15:      public HomeService(IHomeRepository homeRepository)
  16:      {
  17:          repository = homeRepository;
  18:      }
  19:  }
  20:   
  21:  public interface IHomeService
  22:  {
  23:  }
  24:   
  25:  public class HomeRepository : IHomeRepository
  26:  {
  27:      private IDatabase database;
  28:   
  29:      public HomeRepository(IDatabase applicationDatabase)
  30:      {
  31:          database = applicationDatabase;
  32:      }
  33:  }
  34:   
  35:  public interface IHomeRepository
  36:  {
  37:  }
  38:   
  39:  public class ApplicationDatabase : IDatabase
  40:  {
  41:      //internalls
  42:  }
  43:   
  44:  public interface IDatabase
  45:  {
  46:  }

Ponownie, nie wnikam w szczegóły implementacyjne..
Samo ApplicationDatabase się nie zmienia, zależy może od jakichś systemowych dll, ale dla nas będzie ona ostateczną granicą. Co się zmieniło? Otóż klasy teraz mówią coś takiego: “Spoko spoko ziomuś, będę działać, będzie pan zadowolony, ale potrzebuje tego i tego – inaczej mój kolega kompilator, albo runtime (wersja gdy dasz nulla) da Ci popalić – taka jest sytuacja”. W jasny sposób deklarują swoje wymogi pracy. Znika z naszego kodu słówko new, gacie przestały być takie obcisłe. Oczywiście trzeba mieć jakiś system który te klocki dobrze połączy ze sobą, ja korzystam z Autofaca, ale w zasadzie każdy konterer jest dobry. Co najważniejsze kontenery można tak ustawić, aby ich konfiguracja była w zapisana w zewnętrznych plikach, daje do możliwość zamiany zachowania aplikacji bez potrzeby jest przekompilowywania – wystarczy zmiana w konfiguracji i restart.
Inne miejsce gdzie pojawia się new to przejścia pomiędzy warstwami aplikacji, gdy model stają się dto, lub innymi dto, albo się agregują i projektują jakieś dane na i z, lub zupełnie inaczej. Tutaj z pomocą przychodzi Automapper. Całą magię przepisywania nazwy (name) z klasy A na pełną nazwę (fullname) w klasie B można oddelegować do osobnej części i ponownie powiedzieć, że do poprawnej pracy potrzebuje takich i takich rzeczy. Automapper domyślnie jest statyczną klasą, ale można ją owrapować i wstrzykiwać jako serwis, co może ułatwić ewentualne testowanie.
Ostatnie co przychodzi mi do głowy, to sytuacja gdy naprawdę muszę stworzyć obiekt, bo np. nie lubisz automapować go z kilku innych, albo jest to zlepek kilku wywołań jakichś metod albo jeszcze inaczej. Wiadomo, każdy ma wyjątkowy projekt i wyjątkowe sytuacja, które nigdy i nikomu się jeszcze nie powtórzyły. Na takie sytuację przychodzą mi do głowy dwa mechanizmy: konstruktor i/lub fabryki. Konstruktor powinien zapewnić ci to, że jeśli wszystko się udało i programista tworzący klasę, którą właśnie niułujesz (takie słowo), to po zwróceniu sterowania do twojego kodu, klasa ta będzie w stu procentach gotowa do działania. Używania inicjalizatora jest fajnym skrótem, albo gdy zostanie dołożone nowe pole do klasy, nie masz pewności, że w każdym miejscu zostanie ono poprawnie ustawione. Dodając pole do klasy i na listę parametrów konstruktora masz pewność, że kompilator ci tego nie zapomni wytknąć. Jest to jedno rozwiązanie, które nie zmniejsza new w kodzie, ale nie zmniejsza ciasnowatości (znowu takie słowo) spodni. Lepszym podejściem są fabryki, które wezmą tę robotę na siebie. Znowu rozwiązanie, które spowoduje ze kodu nie będzie mniej, ale umożliwi napisanie kodu który nie musi być mocno związany z typem, fabryki mogą zwracać obiekty przez interfejsy, znowu więcej kody, za luźne gacie. Dodatkowo obowiązek posiadania wiedzy o tworzeniu klas wynikowych zostanie oddelegowany do fabryk. Fabryki możecie podawać jako wasze ulubione wzorce projektowe na rozmowach o pracę
Jeśli macie inne pomysły na to jak pozbyć się new, chętnie je poznam. Jednocześnie możecie się zastanawiać czemu to robić? Po pierwsze w luźnych spodniach lepiej się chodzi, ale luźne tak bez przesady. Po drugie, moim zdaniem kod staje prostszy w utrzymaniu. Trudniej w takim kodzie o wycieki, tak w .net można zrobić wycieki pamięci. Po kolejne, stajecie się bardziej pro. Kod jest otwarty na modyfikacje i rozszerzenia, ułatwia testowanie, jest ładny i miły w dotyku. Jeśli tego nie czujecie, to nic na siłę. Ja po prostu musiałem to napisać – jeśli mogę unikam new.
ps. A miał to być krótki wpis.